Articles by jaho

Berisha është një fshat malor. banorët janë të varfër. por bujarë. të edukuar. me kulturë. humanë. të dashur e mjaft punëtorë. Krahas këtyre. janë të dhënë pas këngës e valles. me të cilat shprehin optimizmin për jetën. për natyrën madhështore të maleve. për të arshmen e bukur të brezave të rinj.

Lashtësia: Berishasit janë ndër më të vjetrit banorë në trojet etnike shqiptare, që ende ruajnë në kujtesë më të parin e tyre, që është Murr Dedi (Deti) dhe Kojel Dedi (Deti). Sipas studiuesve shqiptarë të etnografisë, pema fisnore e hotasve dhe e berishasve arrin në 19 breza, faqe, këmbë, e paraqitur më 1976 në Konferencën Kombëtare Etnografike, Tiranë (f. 170-180). Sot mund të llogariten edhe dy breza më shumë, pra 21. Më të saktë se këtë studim gjer më sot nuk ka.

Eshte nje veriore e vertete traditash, gje te cilen e shfaq me veshjen e saj te perditshme. “Gjithmone e kam mbajtur kete veshje. Sikurse nena ime edhe une e kam trasheguar”, thote ajo. Eshte kujdesur qe ne garderoben e saj te kete disa palë petkash tradicionale.

Jaku jetoi për 76 vjet ne Mertur Puke duke kontribuar ne gëzime me këngën dhe melodite muzikore. Është i njohur si lahutar i përmendur ne Luginën e Drinit dhe dinte dhe i kendonte me zërin e tij melodioz kenget e ciklit te kreshnikeve.

Kam qenë 13 vjeç, kur ma ka sjell në Laç çiftelinë një i brutianë (fshat i Kukësit), i kemi paguar një dele me një qinqë. Unë kisha fillu me i ra qiftelisë me nji çifteli të keqe që e kishim në shtëpi, që nuk e mbaj mend se nga na kishte ardhur. Qiftelija e atij brutjanit ishte e mirë. Perdet i kishte të lidhura me dredhë (lekurë lopesh), 11 perde.

I është dashur shpesh që të konsultojë literaturën etnografike botuar nga specialistët e Institutit të Kulturës Popullore si Rrok Zojsi, Andromaqi Gjergji, apo së fundmi kërkon shpesh konsulencën e Afërdita Onuzit. Tregon se herë pas here u është referuar edhe fotove të Marubit, portreteve të grave, në të cilat është bazuar për të plotësuar koleksionin.

Që dinte të këndonte dhe që kishte një zë të bukur, këtë e mësoi krejt rastësisht, ndërsa bënte shaka, apo imitonte bashkë me shoqet e konviktit, këngëtare të njohura të kohës. Kur u bind se zëri i saj nuk ishte rastësor, që ndoshta edhe ia vlente, atëherë mendoi t’i jepte një mundësi vetes, të konkurronte në Akademinë e Arteve për kanto, edhe pse shkollën e mesme ia kishte kushtuar kimisë, për këtë drejtim ishte përgatitur gjatë viteve të Shkollës së Mesme Teknologjike.

Keto foto na i dergoi Nikolin Miria. Paraqesin “Pusat e Keqije” ne lagjen Forcoj – Kryezi Puke. E falenderojme dhe mirëpresim bashkëpunim nga djemt dhe vajzat pukjane.

Rrethi i Pukës dhe ne veçanti Fushë-Arrëzi, si qyteti i sharrëxhinjve, padyshim janë bere të njohura ne mbare endin, separi për pasurinë e shumte pyjore. Me këtë pasuri e kane lidhur e vazhdojnë ta lidhin ngushte, jetën e tyre pjesa me e madhe e banoreve te këtij rrethi, punëtore te ndershëm, te urte e te sakrificës, për vete natyrën e profesionit te harrëxhiut, ashtu si dhe qindra e mijëra punëtore te këtij sektori ne mbare vendin.

Dikur historia rrëfehej përmes mitesh. Mite që humbasin në mugujt e shekujve. Pastaj erdhi kënga, vargu, poezia. I këndonin njerëzit e zgjedhur, ata që në shpirt kishin frymën hyjnore, përndryshe frymëzimin. Dhe bëmat e popujve, heronjëve, ushtrive u kthyen në lavdi të pavdekshme falë këngëtarëve popullorë, bardëve të lashtë e rapsodëve të mëvonshëm. Edhe historia e popullit shqiptar, përpos dokumentit nëpër arkivat e shumta, ka ardhur kryeherit nga kënga dhe vargu popullor, nga këta bardë e rapsodë.